به گزارش «تابناک یزد»؛ در یکم سپتامبر ۱۹۶۹ گروهی از افسران جوان لیبیایی به رهبری معمر قذافی علیه ملک اِدریس سنوسی پادشاه حجازی تبار لیبی که در سفر خارج (ترکیه) بود بپاخاستند و او را برکنار کردند.
معمر قذافی که در آن زمان ۲۷ ساله بود به همراه گروهی تحت تاثیر افکار ناسیونالیستی جمال عبدالناصر قرار گرفته دست به کودتا زده و آن را انقلاب نام نهادند.
کودتا شش ماه بعد صنعت نفت لیبی را که از سال ۱۹۵۹ در دست خارجی بود ملی کرد، در همان ماه پایگاه نظامی انگلستان را از خاک لیبی برچید و سه ماه پس از آن پایگاه نظامی آمریکا را.
با استقلال لیبی در سال ۱۹۴۷ موافقت شده بود ولی تا ۲۴ دسامبر ۱۹۵۱ عملی نشد.
معمر قذافی بیستم اکتبر ۲۰۱۱ به دست مخالفان مسلح افتاد و کشته شد. مخالفت مسلحانه با دولت لیبی که قذافی عملا رهبر آن بود از ۱۷ فوریه ۲۰۱۱ و از شمال شرقی این کشور آغاز شده بود.
حکومت طولانی مدت سرهنگ قذافی از کودتای ۱۹۶۹ میلادی تا سرنگونی در نتیجه جنگ داخلی در سال ۲۰۱۱، یکی از طولانی‌ترین دوره‌های زمامداری در طولِ تاریخ بود.
در طی دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی، لیبی تحت رهبری قذافی، از سوی غربی‌ها، یک کشور حاشیه‌ای به حساب می‌آمد که ستم ناشی از اختلافات داخلی، تروریسم، قتل و غارت توسط رهبران را نشان می‌داد، که در این اثنا قذافی مبادرت به اندوختن چندین میلیارد دلار ثروت برای خودش و خانواده‌اش کرد.
به گزارش «انتخاب»؛ وی بر پایه فلسفه سیاسی و ملی‌گرایانه‌ای که در کتاب سبز تشریح کرده بود، در سال ۱۹۷۷ میلادی نام جمهوری عربی لیبی را به جماهیریه عربی سوسیالیستی خلق عظیم لیبی تغییر داد.
وی در سال ۱۹۷۹ میلادی لقب نخست‌وزیر را کنار گذاشت و از آن پس برادر رهبر و یا راهنمای انقلاب سوسیالیستی لیبی نامیده شد.
