تابناک اصفهان: يكي از مهمترين اسباب نجات و سلامت در هر نظام فردي و اجتماعي ، مراقبت دروني و مستمر است.
حتى در يك وسيله يا ابزار صنعتي و فني هم با پيشرفت تكنولوژي و دانش بشري مهمترين بخش كه ضامن حفاظت از آن خواهد بود جزء مراقب و هشداردهنده و كنترل كننده خودكار است.
براي همين در دستورات ديني و روايات و احاديث مذهبي موضوع مراقبت و محاسبه نفس تكرار و تأكيد مي شود و به ما هشدار مي دهند كه مهمترين نياز ما يك واعظ و هشدار دهنده دروني است كه اگر به خاطر تداوم غفلت و تراكم گناه از كار بيافتد و بي اثر شود ديگر انسان در مقابل آسيب ها و خطرات ايمن نخواهد بود.
جامعه نيز مثل فرد "واعظ من نفسه" مي خواهد تا دچار عجب و غرور نشود و در مقابل آفت ها و آسيب ها هوشيار باشد و به مداواي مشكلات خود بكوشد.
منتقدان دلسوز كه در داخل جبهه خودي هستند اين نقش را ايفا مي كنند و بيشترين سهم را در حفظ سلامت جامعه و باقي ماندن در مسير اهداف و آرمانهاي اصيل دارند ،زيرا از متن جريان ارزشي انقلاب و نظام بيگانه و دور نيستند و از موضع دلسوزي و خيرخواهي و از داخل اين جبهه انتقاد مي كنند و اتفاقا به همين دليل اين انتقاد بايد از طرف معتقدين به نظام باشد كه با تمام وجود به حقانيت آن اعتقاد دارند و سرنوشت خود را به سرنوشت انقلاب گره زده اند ، نه از ديگراني كه از موضع عناد يا حداقل بي اعتنايي به انتقاد مي پردازند. انتقاد با اين رويكرد در واقع مراقبت از سلامت حركت و حفظ مسير صحيح است و نه تنها انتقاد سالم تهديد نيست بلكه سازنده و لازم و در حقيقت دفع تهديد است.
اين كه كوچكترين انتقاد را تضعيف نظام بدانيم و آن را از موضع اپوزيسيون و ضدانقلاب برشماريم اتفاقا ضربه اي ندانسته به نظام اسلامي و خيانتي ناخواسته به آرمانهاي انقلاب است.
اينگونه انتقادها را اتفاقا بايد روحانيت بيشتر از همه بكند و مردم روحانيت را در جايگاه منتقدان دلسوزي ببينند كه بدون وابستگي دولتي و حكومتي همواره مراقب خطاها و اشتباه ها هستند !
واضح است كه اين انتقاد مبتني بر قاعده و بر اساس دلسوزي و بدون تخريب و همراه با انصاف است.
چهره هايي امثال حجت الاسلام دكتر محمد مطهري كه از خاستگاه انقلابي و ديني اصيل با انتقادهاي سازنده و هشدارهاي صريح به اصلاح مي پردازند از بزرگترين سرمايه هاي اجتماعي امروز ما هستند كه بايد قدردان شان بود و سپاس شان گفت.