یادداشت
خیلی ها تا حرف از اخلاق در فضای مجازی می شود تصور می کنند اخلاق فقط مسائل مستهجن و یا غیراخلاقی را شامل می شود اما واقعیت این است که ما در فضای مجازی در حال عبور از خط قرمزهایی هستیم که اثری مخربتر از ممنوعه های رسمی بر فرهنگ ، اجتماع و مهمتر از همه روح و روان جامعه به جا می گذارد.
تابناک کهگیلویه و بویراحمد ، این روزها فضای مجازی کهگیلویه و بویراحمد چنان افسارگسیخته شده که برای کلیک و لایک بیشتر تمامی مرزهای اخلاق را زیر پا گذاشته ایم.
خیلی ها تا حرف از اخلاق در فضای مجازی می شود تصور می کنند اخلاق فقط مسائل مستهجن و یا غیراخلاقی را شامل می شود اما واقعیت این است که ما در فضای مجازی در حال عبور از خط قرمزهایی هستیم که اثری مخربتر از ممنوعه های رسمی بر فرهنگ ، اجتماع و مهمتر از همه روح و روان جامعه به جا می گذارد.
برای آنکه به موضوع بپردازیم کافیست نگاهی به تصاویر مربوط به حادثه آتش سوزی منزلی در یاسوج و سوختگی شدید(سجاد رزمجو) خواننده موسیقی محلی بیندازیم. گویی برای انتشار تصاویر دلخراش او با هم رقابت گذاشته ایم. هر کدام از ما در هر کجا و در هر مسئولیتی می خواهیم تصویری منتشر کنیم که بیشتر دل جامعه و مردم را بسوزانیم.
حالا احتمالا آنها که خیلی ادعای رسانه ای بودنشان می شود می گویند موضوع امروز مربوط به چهره مشهور است و شهرت هم از ارزشهای خبری است و چنین بازتابی از حادثه اجتناب ناپذیر است اما واقعیت این است تازگیها به این بی اخلاقی پشت ژست های مثلا حرفه ای گری و رسانه ای بودن عادت کرده ایم.مثلا همین دو هفته پیش هم ماجرای خودسوزی فرزند شهید جلوی بنیاد شهید، قبل از آن تصادف دو جوان و سقوط به زیر پل و قبلترش هم غرق شدن جوانی در آب و هزاران مورد اینچنینی که شبکه اجتماعی و رسانه های مجازی به وفور منتشر شده است.
اصلا اخلاق که هیچ، کارمان به جایی رسیده که حریم خصوصی آدمها به اندازه سر سوزنی برایمان اهمیتی ندارد.به عنوان امدادگر،پلیس، پرستار، پزشک، خبرنگار و دوست، خواهر و برادر تمامی نقشها و سوگندهای حرفه ای را فراموش کرده ایم و دوربین به دست شده ایم تا منبع موثق شویم و عکسی به رسانه ای برسانیم.
در سوی دیگر بسیاری از مردم عادی و مخاطبان به ناشران این تصاویر تذکر می دهند، خانواده های افراد حادثه دیده ابراز ناراحتی می کنند اما برخی گویی اگر غیر از این انجام دهند چیزی کم دارند.
اما واقعیت آن است بسیاری از این خبرها آنچنان دلخراش هستند که حتی اگر عکسی هم نداشته باشد از تلخیشان کم نمی شود و ارسال چنین عکسهایی به پیوست خبر نه تنها کمکی به خبر نمی کند بلکه نوعی دلزدگی رسانه ای هم ایجاد می کند.
در نهایت باید گفت به خیلی ها نمی توان سواد رسانه ای آموخت و یا به خیلی ها نمی شود مدام قوانین و باید و نباید های قانونی را تذکر داد فقط می توان دعوتشان کرد که ساعت و لحظه ای خود را به جای مخاطبان و خانواده هایی بگذارد که ربطی به فرد حادثه دیده دارند. یک لحظه مادر و پدر شوند و آن که را منتشر می کنند فرزند خود بپندارند تا بدانند خانواده ها پس از بحران، فارغ از اینکه چگونه تمام می شود، با دیدن این تصاویر چه حسی پیدا می کنند.
خیلی ها تا حرف از اخلاق در فضای مجازی می شود تصور می کنند اخلاق فقط مسائل مستهجن و یا غیراخلاقی را شامل می شود اما واقعیت این است که ما در فضای مجازی در حال عبور از خط قرمزهایی هستیم که اثری مخربتر از ممنوعه های رسمی بر فرهنگ ، اجتماع و مهمتر از همه روح و روان جامعه به جا می گذارد.
برای آنکه به موضوع بپردازیم کافیست نگاهی به تصاویر مربوط به حادثه آتش سوزی منزلی در یاسوج و سوختگی شدید(سجاد رزمجو) خواننده موسیقی محلی بیندازیم. گویی برای انتشار تصاویر دلخراش او با هم رقابت گذاشته ایم. هر کدام از ما در هر کجا و در هر مسئولیتی می خواهیم تصویری منتشر کنیم که بیشتر دل جامعه و مردم را بسوزانیم.
حالا احتمالا آنها که خیلی ادعای رسانه ای بودنشان می شود می گویند موضوع امروز مربوط به چهره مشهور است و شهرت هم از ارزشهای خبری است و چنین بازتابی از حادثه اجتناب ناپذیر است اما واقعیت این است تازگیها به این بی اخلاقی پشت ژست های مثلا حرفه ای گری و رسانه ای بودن عادت کرده ایم.مثلا همین دو هفته پیش هم ماجرای خودسوزی فرزند شهید جلوی بنیاد شهید، قبل از آن تصادف دو جوان و سقوط به زیر پل و قبلترش هم غرق شدن جوانی در آب و هزاران مورد اینچنینی که شبکه اجتماعی و رسانه های مجازی به وفور منتشر شده است.
اصلا اخلاق که هیچ، کارمان به جایی رسیده که حریم خصوصی آدمها به اندازه سر سوزنی برایمان اهمیتی ندارد.به عنوان امدادگر،پلیس، پرستار، پزشک، خبرنگار و دوست، خواهر و برادر تمامی نقشها و سوگندهای حرفه ای را فراموش کرده ایم و دوربین به دست شده ایم تا منبع موثق شویم و عکسی به رسانه ای برسانیم.
در سوی دیگر بسیاری از مردم عادی و مخاطبان به ناشران این تصاویر تذکر می دهند، خانواده های افراد حادثه دیده ابراز ناراحتی می کنند اما برخی گویی اگر غیر از این انجام دهند چیزی کم دارند.
اما واقعیت آن است بسیاری از این خبرها آنچنان دلخراش هستند که حتی اگر عکسی هم نداشته باشد از تلخیشان کم نمی شود و ارسال چنین عکسهایی به پیوست خبر نه تنها کمکی به خبر نمی کند بلکه نوعی دلزدگی رسانه ای هم ایجاد می کند.
در نهایت باید گفت به خیلی ها نمی توان سواد رسانه ای آموخت و یا به خیلی ها نمی شود مدام قوانین و باید و نباید های قانونی را تذکر داد فقط می توان دعوتشان کرد که ساعت و لحظه ای خود را به جای مخاطبان و خانواده هایی بگذارد که ربطی به فرد حادثه دیده دارند. یک لحظه مادر و پدر شوند و آن که را منتشر می کنند فرزند خود بپندارند تا بدانند خانواده ها پس از بحران، فارغ از اینکه چگونه تمام می شود، با دیدن این تصاویر چه حسی پیدا می کنند.
