رسول رُکنیزاده افزود: امروز اصفهان با بحرانهای زیست محیطی مانند فرونشست و خشکی رودخانه زایندهرود و تالاب بینالمللی گاوخونی مواجه است و به گفته برخی از کارشناسان، اگر این مشکلات برطرف نشود این شهر در ۳۰ تا ۴۰ سال آینده غیرقابل سکونت خواهد بود.
وی با اشاره به پیشرفت فناوری در دهههای اخیر و تبعات زیست محیطی و اجتماعی ناشی از آن اظهار داشت: امروز حرکت به سمت توسعه پایدار اجتناب ناپذیر است و در این مسیر، هنگامی فناوری توسعه مییابد که در آن به نسل آینده نیز فکر و مصرف منابع مختلف، محدود شود.
وی با بیان اینکه امام راحل معتقد به تغییر فتواها متناسب با تغییرات فناوری بود، افزود: در توسعه پایدار، بهرهبرداری از منابع باید بدون آسیب رساندن به پایههای زیست محیطی و حیاتی جامعه باشد.
این استاد دانشگاه، یکی از اصول توسعه پایدار را برقراری عدالت و ایجاد فرصتهای برابر برای همه انسانها خواند و خاطرنشان کرد: توسعه پایدار به پنج نیاز اصلی یعنی تلفیق حفاظت از محیط زیست و توسعه، نیازهای اولیه زیستی انسان، عدالت اجتماعی، پذیرش تنوع فرهنگی و حفاظت از زیست بوم پاسخ می دهد.
رُکنیزاده با تاکید بر زمانبَر بودن ایجاد تغییر در جوامع برای رسیدن به توسعه پایدار تصریح کرد: این موضوع باید وارد نظام آموزشی کشور شود که پرداختن به آن هم نیازمند تحول جدی در این زمینه و جرات کافی است.
وی با بیان اینکه نوآوری، پایه اقتصاد دانش بنیان است، افزود: اعضای هیات علمی دانشگاهها باید بطور جدی در این زمینه وارد شوند زیرا در زمان حاضر حتی بهترین صنایع در کشورمان نیز با نوآوری، یک دهه فاصله دارند.
استاد دانشگاه اصفهان ادامه داد: اعضای هیات علمی دانشگاهها باید بار اصلی تحول در صنایع، نظام محیط زیست و برنامههای آموزشی را به دوش بکشند و دانشجویان را متوجه اهمیت این موضوع کنند.
وی با تاکید براینکه استادان دانشگاه باید حساسیت و توجه عمیقتری به توسعه و فناوری داشته باشند، گفت: توسعه پایدار نیازمند تعامل فرا رشتهای است که توجه ویژه اعضای هیات علمی به این مسائل به مثابه آغاز حرکتی بزرگ در راه پیشرفت و نوآوری خواهد بود.