مثلا «میرزابنویس‌خان تهی‌بند» در کتاب «تاریخ فتوحات فتحعلی» می‌نویسد: «قشون روس به مرزهای ما در قفقاز و داغستان یورش بردند. چاپارها خبر را به صدراعظم منتقل کردند و او به حضور حضرت سلطان رسید. خبر را نقل کرد و از ایشان خواست فی‌الفور برای دفع تجاوز به مناطق فوق‌الذکر لشکرکشی کنند. قبله عالم که زیر کرسی لمیده بود و کم‌کم پلک‌های مبارکشان گرم می شد، فرمودند: حالا این‌موقع؟»
ایضا «بیکارالدوله دیلمی» در کتاب مستطاب «مشروطه به شرط چاقو» نقل می‌کند که «مجلس ملی اول با صدوبیست کرسی افتتاح شد و نمایندگان طهران سی کرسی را از این میان دراختیار گرفتند».
متن اخیر نشانگر این است که کرسی چنان محبوب و پرکاربرد بوده است که پیش از نمایندگان مردم به مجلس راه یافته و نامزدها برای تصاحب آن با یکدیگر به رقابت می‌پرداخته‌اند. معذالک برخی مورخان دلیل استفاده از کرسی در مجلس دوران مشروطه را نبود لوله‌کشی گاز و سردبودن بیش‌ازحد فضای مجلس با توجه به وسعت آن ذکر کرده‌اند.
پروفسور «ایرج قصاص» در کتاب «زندگی‌نامه دکتر مسعود کتابی» در شرح نبوغ آن بزرگوار نوشته است: «ایشان در سال١٢٩٩ و در سن شانزده‌سالگی دکترای ذرات بنیادین خود را از دانشگاه کمبریج آلمان دریافت و در هفده‌سالگی کرسی استادی ریاضی دانشگاه تهران را تصاحب کرد.»
از متن فوق این‌گونه دریافت می‌شود که در محیط‌های علمی و آکادمیک نیز برای غلبه بر مشکل سرما از کرسی استفاده می‌کرده‌اند و به‌ازای هر رشته تحصیلی یک کرسی وجود داشته که فقط اساتید حق تصاحب و استفاده از آن را داشته‌اند و یحتمل دانشجویان مجبور به تحمل سرما بوده‌اند.
استفاده مدید از کرسی منجر به پیدایش سبک زندگی خاص و واژگان جدید شده است. در «لغت‌نامه کدخدا» واژه کرسی سروده بدین‌گونه معنی شده است: «شر و ور. سخنان بیهوده. نقلی که پیشینیان در شب‌های سرد و دراز زمستان، درحال لمیدن پای کرسی از خود درمی‌کرده‌اند و ازلحاظ محتوا هیچ‌گونه ارزشی نداشته است».
مدارک و مستندات چنان زیادند که گنجاندن همه آن‌ها در این مقال اندک محال به نظر می‌رسد. هرچند ارائه همین چند مورد هم کاری نالازم و بی‌معنا بود. ما پیش از این مولانا و ابن‌سینا و رودکی و فارابی را داده‌ایم بروند، چهار تکه چوب و یک لحاف که دیگر ارزش این‌همه دادوقال ندارد. به جایش بهتر است هر‌چه سریع‌تر برویم و آنچه از میراثمان باقی مانده و به سرقت نرفته را ثبت کنیم که همان هم غنیمت است. چیزهایی نظیر گیوه، دیزی، شله، قلیان، آفتابه، پرایدوانت و... .
دیر بجنبیم، خواهیم دید که سربازان آمریکایی در کنار النگ و دولنگ و زلم زیمبو‌هایی که از کوله‌شان می‌آویزند یک آفتابه هم آویزان کرده‌اند و ادعا می‌کنند اختراع خودشان است یا مثلا دولت فخیمه بریتانیا شله را غذای ملی اعلام خواهد کرد و بلافاصله فرانسوی‌ها ادعا می‌کنند که قیمه روی شله را یک آشپز فرانسوی به‌نام میشائیل قیمائیل اختراع کرده است. خلاصه حواستان باشد.
منبع: شهرآرا
