به گزارش تابناک به نقل از فارس، این روزها با گذر از خیابان‌های شهر اصفهان به خصوص خیابان‌های مرکزی شهر با تغییر و تحولاتی رو به رو می‌شوید، از نوع نابودی نامحسوس و تدریجی،چیزی که می‌بینید،جای خالی تک درختانی است که از لا‌به‌لای ردیف درختان بریده و جایشان خالی شده است، حالا یا به بهانه فرسودگی درخت و یا تغییر و تحولات شهری که این روزها اسمش «مترو» است.
داستان، داستان جدیدی نیست، با پا گذاشتن مترو به شهر اصفهان 13 سالی است که یواشکی و یا در ملأعام درختانی از شهر و دیار نصف جهان قربانی احداث مترو می‌شود و بدون سر و صدا هر روز و هر روز مردم شاهد قطعی درختان هستند و از کنار آن گذر می‌کنند و هیچ نمی‌گویند.
مسئولان متولی شهری نیز در ابتدای هر عملیات احداث مترو در وسط شهر اصفهان، قول می‌دهند که بدون قطعی درختان کهنسال و تغییر در بافت شهری عملیات احداث مترو را دنبال کنند، اما پس از چندی با کشیدن دیوارهایی به بلندای طول درختان دیگر اثری از درختان از بیرون مشخص نیست و پس از مدتی درختان بریده و کم‌کم با طولانی شدن کار و عدم دسترسی آنچه رخ داده است از ذهن‌ها و خاطر‌ها بیرون می‌رود که درخت یا درختانی بوده و اکنون نیست.
اصفهان است و چهار‌باغش، اصفهان است و درختان کهنسال زبان گنجشک، چنار، نارون و بیدهایش، اصفهان است و یه دنیا صفا و سرسبزی، از میدان شهدای آن گرفته تا به سمت چهار‌باغ پایین و میدان امام حسین(ع) و از آن طرف از سی‌و‌سه‌پل گرفته تا چهار‌باغ بالا و درختان در هم تنیده گذشته این روزها دستخوش احداث مترویی شده‌اند که معلوم نیست چقدر به کار مردم بیاید و آیا ارزش این نابودی‌‌ها را داشته است یا خیر.
گویا درختان زیبا و بلند اصفهان که قدمتی به دوران قاچار و ریشه‌‌ای به عمق تاریخ این شهر دارند، با دست انسان‌هایی که به فکر توسعه و پیشرفت این شهر هستند بریده و از صحنه روزگار محو می‌شوند.
این در حالی است که اصفهان با وضعیت آبی که در شرایط کنونی دارد، نه دیگر امکان کاشت چنین درختانی را دارد و نه امکان رشد چنین درختانی را اما همین تعداد درختی را که نیز دارد، کم‌کم دارد قربانی عنوانی به نام«رفاه شهری»می‌کند.
طی 13 سال چشم انتظاری برای راه‌اندازی متروی اصفهان، محوطه‌های کارگاهی زیادی در شهر اصفهان و به خصوص محدوده مرکزی اصفهان ایجاد شده است که پس از برداشتن این کارگاه‌ها جای خالی درختان کاملا محسوس بوده است.
مترو به قیمت بر هم خوردن چهار‌باغ و از بین رفتن درختان کهنسال چه لطفی دارد؟ چرا که پس از آن با نبود درختان و جای خالی آن نیز باید نام خیابان‌های منتهی به چهار‌باغ را تغییر داد، وقتی دیگر اثری از باغی و درختی نیست و یا اگر هم هست، کمی تا قسمتی هست.
جالب است، قطعی درختان تنها محدود به مرکز شهر اصفهان نبوده و در برخی از شهرستان‌های اصفهان هم‌چون مسیر متروی اصفهان به سمت مجلسی و بهارستان نیز شاهد قطعی درختان برای احداث مترو بوده‌ایم.
ادعای مسئولان اصفهانی بر این است که درختانی را قطع نمی‌کنند و یا درختان را جا‌به‌جا می‌کنند و یا درخت‌کاری می‌کنند و این در حالی است که پس از جابهجایی درختان مدتی در مکانی که گاها معلوم نیست به دلیل ناسازگاری با شرایط درختان خود به خود خشک می‌شوند و از صحنه روزگار محو می‌شوند.
پروژه جدید متروی اصفهان این روزها در میدان امام حسین(ع) خیمه زده است، درست در وسط میدانی معروف و البته تاریخی که تحولات زیادی از مردم اصفهان را تاکنون رقم زده است، ابتدا کارگاه‌بندی و سپس قطعی درختان کمیاب و کهنسال و البته جابهجایی تعدادی درخت به همان حوالی؛ که چنین نمود شود که درختی در این مکان قطع نشده است اما غافل از اینکه بعد از مدتی بی‌توجهی این درختان خشک و سپس از بین می‌روند.
مردم هم بعد از مدتی روزمرگی و مشغله یادشان می‌رود که چه بلایی به سر درختان کمیاب و زیبای اصفهان آمده است چرا که بیشتر این تحولات شبانه و دور از دید مردم انجام می‌شود.
اصفهان زمانی خیابانی بدون درخت نداشت، درختانی که سایبان خیابان بودند و انگشت شمار بود خیابان بدون درخت،اما اکنون درختان زیادی از شهر ما بریده و دیگری اثری از آن درختان نیست و حالا با شهری با خیابان‌های جدیدی رو‌به‌رو هستیم که درختانی نونهال و کوچک از نوع مقاوم در مقابل بی‌آبی کاشته است که بیشتر آن کاج است اما زیبایی به شهر ما نمی‌دهد و سایه‌ای ندارد.
و این است حکایت درختانی که از جای جای شهر ما تک‌تک و چندتایی کم می‌شود و جای آن درختان توت و کاج بی‌ثمری کاشته می‌شود که هیچ زیبایی به شهر ما اضافه نمی‌کند، شهر ما کاج نوبر و درخت توت نمی‌خواهد، شهر ما با همان درختان زیبای نارون و زبان‌گنجشک قدیمی زیباست که هر روز در خیابان‌های شهرمان به بهانه آزادسازی، تعریض خیابان، احداث بزرگراه قطع می‌شوند.