تا چند سال قبل، واژه‌های زیادی برای شهروندان شهرهای کوچک، نامفهوم بود؛ همان واژه‌هایی که شهروندان کلان‌شهرها، روز و روزگار با آن می‌گذراندند! اما اکنون نه تنها حس شنوایی که حس بینایی شهروندان در شهرهای کوچک هم به واژه‌های تداعی کننده آسیب‌های اجتماعی، آشنا شده است.
تابناک فارس به نقل از ایسنا: این روزها برای اینکه نمودی از اثرات طلاق، مهاجرت، اعتیاد و ... بر جامعه را به دیگران معرفی کنیم، نیازی به جست و جو در فضای مجازی یا یافتن تصاویر تلویزیونی و عکس‌های رسانه‌های مکتوب نیست بلکه در بسیاری از شهرستان‌ها، می‌توان نمونه‌های را یافت و انگشت اشاره را به سمت آنها نشانه رفت.
یکی از مهمترین اثرات آسیب‌ها و مشکلات اجتماعی، کودکان کار است؛ کودکانی که در شهر جهرم نیازی نیست زیاد به دنبالشان بگردیم... تقریبا در همه مراکز اصلی شهر می‌توان آنها را پیدا کرد؛ از پسر نوجوانی که در چهارراه امام حسین(ع) جهرم، پشت چراغ قرمز، کیک می‌فروشد تا آنکه آنسوی همین چهارراه، به شیشه تک‌تک ماشین‌ها می‌کوبد و متاعش دعاهای جیبی است که با التماس پی خریداری می‌گردد.
یا آن پسری که اول خیابان معلم، گُل عرضه می‌کند تا آن دختر آدامس‌فروش که جای ثابتی ندارد و آن پسری که سر چهارراه پارکینگ، شیشه‌های جلوی ماشین‌ها را پاک می‌کند... چهره‌های کوچک نزاری که در میدان شهدا، بازار، ترمینال و خیابان منوچهری گاهی دست گدایی دراز می‌کنند، می‌ایستند، راه می‌روند، بیسکوییت و سفره و آدامس و دعا می‌فروشند، در حالی که غم و درد و التماس در نی‌نی چشم‌هایشان دیده می‌شود...
اگر قبلاً تک و توکی از آنها را شاید فقط یک تا دو گوشه‌ی شهر می‌دیدیم، این روزها دوتا و سه‌تا و حتی چهارتا، با لباس‌های کهنه و کوتاه و ژنده‌ای که به سختی آنها را می‌پوشاند، در این هوای سرد از صبح زود تا نیمه‌شب، ایستاده و کاسبی می‌کنند.
این‌ها کودکان کار هستند؛ کودکانی که تنها تفاوت آنان با دیگر کودکان، سهم اندکشان از عدالت اجتماعی و توزیع متوازن ثروت ایران زمین بوده و هست؛ بچه‌هایی که تنها جرمشان فقر و نداشتن سرپرست مناسب است.
کودکان کار و متکدیان کوچکی که روز به روز بر تعدادشان در جهرم افزوده می‌شود، معضلی نیست که از چشم کسی پنهان مانده باشد. تلاشم برای صحبت‌کردن با آنها بیهوده است، هرچند کمابیش، چیزهایی هم می‌گویند و چهره‌های ترس‌خورده‌شان بر خیلی چیزها گواهی می‌دهد.
مسئولان می‌گویند، اغلب این کودکان را افراد و باندهای سودجو اجیر می‌کنند و با برانگیختن حس ترحم مردم به انحای مختلف، عامه را سرکیسه می‌کنند.
مردم می‌گویند، بارها شاهد بوده‌ایم که سرکرده یا سرتیمی این کودکان معمولاً شبها به سراغ آنان می‌آید و تمام پول‌هایی را که از طریق فروش این اجناس خرد به دست آورده‌اند، از آنان می‌گیرد. این ناهنجاری که قطعاً پشت‌پرده‌ها و سوءاستفاده‌هایی نیز دارد.
اما افکار عمومی جهرم، همه خواستار پاسخگویی مسئولان امرند که چقدر همه‌ی ما باید شرمنده‌ی این‌گونه کودکان باشیم؟ یا اینکه چه نهادی باید سروسامانی به وضعیت این کودکان دهد؟ علل عدم رسیدگی به این موضوع چیست؟
معاون استاندار فارس و فرماندار ویژه جهرم در خصوص آخرین تصمیمات دستگاه‌های اجرایی شهرستان را درباره ساماندهی وضعیت کودکان کار به ایسنا گفت: حل مسئله کودکان کار و متکدیان بدون همکاری دستگاه‌های متولی این امر در شهرستان امکان‌پذیر نیست.
علی‌رضا صحرائیان اضافه کرد: برای جمع‌آوری متکدیان و کودکان کار، جلسات متعدد و جداگانه‌ای را با شهرداری، شورای شهر، کمیته‌ی امداد، بهزیستی و نیروی انتظامی برگزار و وظایف هریک را مشخص کردیم.
وی با بیان اینکه همه‌ی مسئولان و متولیان، متوجه این دغدغه‌ی به حق مردم هستند، این کودکان را دو دسته دانست و گفت: این کودکان یا جزء اتباع خارجی هستند که نیروی انتظامی با دستور مقام قضایی، باید آنها را جمع‌آوری کند و به مرکز اتباع خارجی استان تحویل دهد که اغلب از ایران طرد می‌شوند، یا این کودکان از اتباع ایرانی‌اند که پس از جمع آوری توسط شهرداری به بهزیستی تحویل داده می‌شوند.
وی یکی از وظایف بهزیستی را رسیدگی به وضع این کودکان دانست و گفت: بهزیستی باید مراکزی برای نگهداری این کودکان با امکانات خوراک و پوشاک فراهم کند، اما متأسفانه در جهرم چنین امکاناتی مهیا نیست و در این مورد نیز مانند اموری چون پزشکی و آموزشی، نیازمند همت و حمایت خیّران عزیز هستیم.
معاون استاندار فارس همچنین اعلام کرد: برای پیگیری علل افزایش این کودکان، به معاون سیاسی-امنیتی فرمانداری به طور ویژه مأموریت داده‌ایم و پیگیری مستمر از دستگاه‌های متولی خواهیم داشت.
فرماندار ویژه‌ی جهرم، وجود باندهای سازمان‌یافته را درباره‌ی کودکان کار در جهرم را منتفی دانست و گفت: بدون حکم مقام قضایی امکان جمع‌آوری اتباع بیگانه وجود ندارد.
صحرائیان به تعیین تکلیف و هویت این کودکان به ویژه اطفال زیر سن قانونی نیز اشاره کرد و گفت: دفاتر و کمیته‌هایی ویژه‌ی این افراد در اداره‌ی ثبت احوال و نیروی انتظامی تشکیل شده است.
به گزارش ایسنا، این پرسش می‌ماند که چه کاری از دست ما شهروندان برمی‌آید؟ شاید مهربانی، یا مهربان‌تر بودن؛ اینکه با احترام دلیل نخریدن جنس دست‌فروشان را بگوئیم؛ یا خرید یک وعده غذا برای آنان و نیکوکاری بی‌منت؛ اینکه دستی بر سر کودکی آنان بکشیم .... و بدانیم اگر زندگی برای آنان رنج در خیابان نوشته، ما می‌توانیم با آنان مهربان باشیم.
یکی از مهمترین اثرات آسیب‌ها و مشکلات اجتماعی، کودکان کار است؛ کودکانی که در شهر جهرم نیازی نیست زیاد به دنبالشان بگردیم... تقریبا در همه مراکز اصلی شهر می‌توان آنها را پیدا کرد؛ از پسر نوجوانی که در چهارراه امام حسین(ع) جهرم، پشت چراغ قرمز، کیک می‌فروشد تا آنکه آنسوی همین چهارراه، به شیشه تک‌تک ماشین‌ها می‌کوبد و متاعش دعاهای جیبی است که با التماس پی خریداری می‌گردد.
یا آن پسری که اول خیابان معلم، گُل عرضه می‌کند تا آن دختر آدامس‌فروش که جای ثابتی ندارد و آن پسری که سر چهارراه پارکینگ، شیشه‌های جلوی ماشین‌ها را پاک می‌کند... چهره‌های کوچک نزاری که در میدان شهدا، بازار، ترمینال و خیابان منوچهری گاهی دست گدایی دراز می‌کنند، می‌ایستند، راه می‌روند، بیسکوییت و سفره و آدامس و دعا می‌فروشند، در حالی که غم و درد و التماس در نی‌نی چشم‌هایشان دیده می‌شود...
اگر قبلاً تک و توکی از آنها را شاید فقط یک تا دو گوشه‌ی شهر می‌دیدیم، این روزها دوتا و سه‌تا و حتی چهارتا، با لباس‌های کهنه و کوتاه و ژنده‌ای که به سختی آنها را می‌پوشاند، در این هوای سرد از صبح زود تا نیمه‌شب، ایستاده و کاسبی می‌کنند.
این‌ها کودکان کار هستند؛ کودکانی که تنها تفاوت آنان با دیگر کودکان، سهم اندکشان از عدالت اجتماعی و توزیع متوازن ثروت ایران زمین بوده و هست؛ بچه‌هایی که تنها جرمشان فقر و نداشتن سرپرست مناسب است.
کودکان کار و متکدیان کوچکی که روز به روز بر تعدادشان در جهرم افزوده می‌شود، معضلی نیست که از چشم کسی پنهان مانده باشد. تلاشم برای صحبت‌کردن با آنها بیهوده است، هرچند کمابیش، چیزهایی هم می‌گویند و چهره‌های ترس‌خورده‌شان بر خیلی چیزها گواهی می‌دهد.
مسئولان می‌گویند، اغلب این کودکان را افراد و باندهای سودجو اجیر می‌کنند و با برانگیختن حس ترحم مردم به انحای مختلف، عامه را سرکیسه می‌کنند.
مردم می‌گویند، بارها شاهد بوده‌ایم که سرکرده یا سرتیمی این کودکان معمولاً شبها به سراغ آنان می‌آید و تمام پول‌هایی را که از طریق فروش این اجناس خرد به دست آورده‌اند، از آنان می‌گیرد. این ناهنجاری که قطعاً پشت‌پرده‌ها و سوءاستفاده‌هایی نیز دارد.
اما افکار عمومی جهرم، همه خواستار پاسخگویی مسئولان امرند که چقدر همه‌ی ما باید شرمنده‌ی این‌گونه کودکان باشیم؟ یا اینکه چه نهادی باید سروسامانی به وضعیت این کودکان دهد؟ علل عدم رسیدگی به این موضوع چیست؟
معاون استاندار فارس و فرماندار ویژه جهرم در خصوص آخرین تصمیمات دستگاه‌های اجرایی شهرستان را درباره ساماندهی وضعیت کودکان کار به ایسنا گفت: حل مسئله کودکان کار و متکدیان بدون همکاری دستگاه‌های متولی این امر در شهرستان امکان‌پذیر نیست.
علی‌رضا صحرائیان اضافه کرد: برای جمع‌آوری متکدیان و کودکان کار، جلسات متعدد و جداگانه‌ای را با شهرداری، شورای شهر، کمیته‌ی امداد، بهزیستی و نیروی انتظامی برگزار و وظایف هریک را مشخص کردیم.
وی با بیان اینکه همه‌ی مسئولان و متولیان، متوجه این دغدغه‌ی به حق مردم هستند، این کودکان را دو دسته دانست و گفت: این کودکان یا جزء اتباع خارجی هستند که نیروی انتظامی با دستور مقام قضایی، باید آنها را جمع‌آوری کند و به مرکز اتباع خارجی استان تحویل دهد که اغلب از ایران طرد می‌شوند، یا این کودکان از اتباع ایرانی‌اند که پس از جمع آوری توسط شهرداری به بهزیستی تحویل داده می‌شوند.
وی یکی از وظایف بهزیستی را رسیدگی به وضع این کودکان دانست و گفت: بهزیستی باید مراکزی برای نگهداری این کودکان با امکانات خوراک و پوشاک فراهم کند، اما متأسفانه در جهرم چنین امکاناتی مهیا نیست و در این مورد نیز مانند اموری چون پزشکی و آموزشی، نیازمند همت و حمایت خیّران عزیز هستیم.
معاون استاندار فارس همچنین اعلام کرد: برای پیگیری علل افزایش این کودکان، به معاون سیاسی-امنیتی فرمانداری به طور ویژه مأموریت داده‌ایم و پیگیری مستمر از دستگاه‌های متولی خواهیم داشت.
فرماندار ویژه‌ی جهرم، وجود باندهای سازمان‌یافته را درباره‌ی کودکان کار در جهرم را منتفی دانست و گفت: بدون حکم مقام قضایی امکان جمع‌آوری اتباع بیگانه وجود ندارد.
صحرائیان به تعیین تکلیف و هویت این کودکان به ویژه اطفال زیر سن قانونی نیز اشاره کرد و گفت: دفاتر و کمیته‌هایی ویژه‌ی این افراد در اداره‌ی ثبت احوال و نیروی انتظامی تشکیل شده است.
به گزارش ایسنا، این پرسش می‌ماند که چه کاری از دست ما شهروندان برمی‌آید؟ شاید مهربانی، یا مهربان‌تر بودن؛ اینکه با احترام دلیل نخریدن جنس دست‌فروشان را بگوئیم؛ یا خرید یک وعده غذا برای آنان و نیکوکاری بی‌منت؛ اینکه دستی بر سر کودکی آنان بکشیم .... و بدانیم اگر زندگی برای آنان رنج در خیابان نوشته، ما می‌توانیم با آنان مهربان باشیم.
