ایجاد سرپناه و مکان استقرار کارگران ساختمانی مازندران 2 سال است که در هاله ای از ابهام قرار دارد.
جان لاک که از شارحان نظریه قرارداد اجتماعی و پیروان مکتب تجربه‌گرایی در انگلستان است، می‌گوید: «هر ثروتی محصول کار است و پیشرفت هر جامعه ای بستگی به میزان ارزشی دارد که آن جامعه برای کارگرانش قائل می شود».
باد سرد و چندشناک زمستان، در کوچه پس کوچه های شهر پرسه می زند، همه جا سکوت است و سکوت... فقط گاه گاهی صدای دلخراش اتومبیلی، سکوت شهر به خواب رفته را می شکند!
در هوای نیمه تاریک، هرازگاهی در یکی از خانه ها باز می شود و کسی شتابان خارج می شود. راستی به کجا می رود؟ چه چیز او را وامیدارد از خانه گرم و خانواده اش دل بکند؟ در جستجوی چیست؟ آن گاه که ما در خانه گرم خود به ناز خوابیده ایم. شاید در پس خواب سنگین نگاهمان، چشمان بیدار آن ها را ندیده ایم!
و اگر از کنجکاوی تعقیب شان کنیم، می رسیم به پاتوق هر روزه شان به میدانی، خیابانی، گذرگاهی. و جماعتی از پیر و جوان، تحصیل کرده و بی سواد، در جستجوی کار. در سرما و گرما، باران و بوران. نه تکیه گاهی نه سرپناهی، چشم انتظار آمدن کسی که آنها و دردهایشان را با خود به دور دست ها ببرد و در ازای مزدی ناچیز، کمی از روزمرگی زندگی دردناک شان بکاهد. و اگر از یکی ناامید شوند باز نگاه سردشان را به راه می دوزند و شاید ساعت ها چشم براه می مانند تا بتوانند نیازهای خانواده هاشان را برآورده کنند و شب هنگام با نگاه شاد فرزندان و لبخند پرمهر همسر، همه خستگی ها و بی مهری های روزگاررا به فراموشی بسپارند و سپاسگزار خداوند که به آن ها سلامتی عطا کرده تا لقمه نانی درآورند و در کنار خانواده میل کنند. شاید ندیده ایم کمی آنسوتر نگاه های نگران شان را، گام های تند و مضطرب شان را، دست های زمخت و دلواپس شان را.
اهمیت این موضوع و دیدن چند کارگر چشم انتطار کار در کنار میدانی بزرگ، آن هم «هنگام غروب» بود که مرا به نگاشتن این گزارش واداشت. و وقتی متوجه شدم آنها در آن زمان که تقریبا شب شده بود برای گذران زندگی هنوز، کنار میدان، امیدوار! منتظر بودند که شاید کاری کنتراتی گیرشان بیاید، مو به تنم راست شد! یکی پیرمردی تقریبا 60 ساله و نحیف که قامتش زیر فشار کارهای سنگین خم شده بود و سعی می کرد با سماجت، بدنش را راست نگه دارد. چند قدمی دورتر مردی میانسال و تنومند با کلاهی لبه دار که از بی حوصلگی جوری بر سر نهاده بود که به نظر مسخره می آمد. و دیگری جوانکی با موهای بور و ژولیده که وقتی با او همکلام شدم با بغضی فرو خورده گفت: بعد از فوت پدرش، ترک تحصیل کرده و رسما نان آور خانه شده و حالا مجبور است بیشتر کار کند تا 2خواهر کوچک و مادرش اوقات خوشی داشته باشند... به اینجا که رسید سکوت کرد و دیگر هیچ نگفت، فقط با قیافه درهم و نگاهی خیره که نشان از غمی بزرگ در وجودش بود پک های محکمی به سیگارش میزد. شاید می ترسید اگر ادامه دهد بغض فروخورده اش بترکد و من برای اینکه بیشتر اذیت نشود تنهایش گذاشتم.
هر چند با فعال شدن انجمن های صنفی، به مشکلات این قشر بیشتر پرداخته شد، اما نه تنها در استان های شمالی بلکه در کل کشور نتوانستیم حق و حقوق کارگر را آنچنان که شایسته است ادا کنیم.
اگر در ایجاد اشتغال مناسب و مداوم و ساماندهی آنها با مشکلات ریشه ای مواجه بودیم حداقل در ایجاد سرپناه و مکانی برای استقرار کارگران، برای حفظ جایگاه و شان آن ها می توانستیم بهتر و حرفه ای تر عمل کنیم. برای روشن تر شدن مطلب، این موضوع را در استان مازندران مورد بررسی قرار می دهیم:
ایجاد سرپناه واستقرار کارگران ساختمانی مازندران با پیگیری های انجمن صنفی کارگران ساختمانی کلید خورد.
چندی بعد بابایی کارنامی مدیرکل تعاون،کار و رفاه اجتماعی مازندران در گفتگویی با اعلام جدی بودن این طرح گفت: برای ساخت و ساز مکان استقرار کارگران، در همه شهرهای مازندران حمایت های لازم را از محل کمیته فنی اعتباری بخش تعاون انجام می دهیم.
وی افزود: فعلا برای نمونه در مرکز استان مازندران، 2 مکان مناسب در 2 نقطه از شهر ساری مشهود بر همکاری شهرداری (اگر به موقع 2 مکان مناسب در اختیار انجمن صنفی قرار دهد) تا 7 ماه دیگر (که یک سال از آن گذشته) راه اندازی می شود.
همچنین محمد دامادی عضو فراکسیون کارگری مجلس با حمایت از این طرح بیان داشت: پیشنهاد ما در صورت توافق شهرداری،این است که مکان مورد نظر حصار گردد و زمین ورزشی و امکانات دیگر در اختیار کارگران قرار گیرد تا از سرما و گرما در امان باشند.
صمد ربانی دبیر کانون کارگران ساختمانی مازندران نبود سرپناه مناسب و در خور شان و منزلت کارگران ساختمانی را از دغدغه های اصلی انجمن های صنفی عنوان کرد و گفت: در همین راستا اقدامات جدی برای اولین بار در استان با حمایت مدیرکل تعاون، کار و رفاه اجتماعی و دامادی نماینده مردم ساری آغازشد و مقرر گردید اقدامات دیگر از طرف شهرداری ساری انجام شود و به مرحله اجرا در آید که با گذشت زمانی طولانی هنوز اقدامی صورت نگرفته است.
وی با اشاره به اینکه انجمن های صنفی از هیچ ارگان و سازمانی حمایت مالی نمی شوند بیان داشت: هزینه های اداره این مجموعه تنها از جانب کارگران ساختمانی و هیات مدیره منتخب پرداخت می شود و مسئولین نباید از انجمن های صنفی انتظار سرمایه گذاری در این بخش را داشته باشند.
رئیس انجمن صنفی استادکاران و کارگران ساختمانی ساری با بیان اینکه ساماندهی کارگران ساختمانی و فصلی مستقر در معابر عمومی در استان ها و شهرهای دیگر توسط شهرداری ها انجام می شود گفت: چگونه ممکن است ارگان های مربوطه، امکان انجام این امر مهم را نداشته باشند.
ربانی با اعلام اینکه درخواست کتبی انجمن صنفی توسط شهردار به واحد تملکات شهرداری ساری ارجاع شد گفت: همچنان منتظراقدامات بعدی آن ها هستیم. وی در پایان سخنانش بیان داشت: آمادگی خود را جهت هرگونه همکاری با شهرداری و دیگر سازمان های زیربط اعلام می کنیم.
بررسی های انجام شده ما در شهرداری ساری حاکی از آن است که تاکنون اقدام خاصی در این باره انجام نشده و مکان های پیشنهادی مورد تایید شهرداری نیست و انتخاب مکان ها هنوز در دست بررسی است.
بر اساس شواهد موجود این اقدام هنوز در هاله ای از ابهام قرار دارد. البته ما امیدواریم، ایجاد سرپناه و استقرار کارگران ساختمانی که عملی ماندگار است، هرچه زودتر با حمایت و همکاری صمیمانه همه دستگاه های زیربط به انجام برسد.
"ای که دستت می رسد، کاری بکن
پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار"
جان لاک که از شارحان نظریه قرارداد اجتماعی و پیروان مکتب تجربه‌گرایی در انگلستان است، می‌گوید: «هر ثروتی محصول کار است و پیشرفت هر جامعه ای بستگی به میزان ارزشی دارد که آن جامعه برای کارگرانش قائل می شود».
باد سرد و چندشناک زمستان، در کوچه پس کوچه های شهر پرسه می زند، همه جا سکوت است و سکوت... فقط گاه گاهی صدای دلخراش اتومبیلی، سکوت شهر به خواب رفته را می شکند!
در هوای نیمه تاریک، هرازگاهی در یکی از خانه ها باز می شود و کسی شتابان خارج می شود. راستی به کجا می رود؟ چه چیز او را وامیدارد از خانه گرم و خانواده اش دل بکند؟ در جستجوی چیست؟ آن گاه که ما در خانه گرم خود به ناز خوابیده ایم. شاید در پس خواب سنگین نگاهمان، چشمان بیدار آن ها را ندیده ایم!
و اگر از کنجکاوی تعقیب شان کنیم، می رسیم به پاتوق هر روزه شان به میدانی، خیابانی، گذرگاهی. و جماعتی از پیر و جوان، تحصیل کرده و بی سواد، در جستجوی کار. در سرما و گرما، باران و بوران. نه تکیه گاهی نه سرپناهی، چشم انتظار آمدن کسی که آنها و دردهایشان را با خود به دور دست ها ببرد و در ازای مزدی ناچیز، کمی از روزمرگی زندگی دردناک شان بکاهد. و اگر از یکی ناامید شوند باز نگاه سردشان را به راه می دوزند و شاید ساعت ها چشم براه می مانند تا بتوانند نیازهای خانواده هاشان را برآورده کنند و شب هنگام با نگاه شاد فرزندان و لبخند پرمهر همسر، همه خستگی ها و بی مهری های روزگاررا به فراموشی بسپارند و سپاسگزار خداوند که به آن ها سلامتی عطا کرده تا لقمه نانی درآورند و در کنار خانواده میل کنند. شاید ندیده ایم کمی آنسوتر نگاه های نگران شان را، گام های تند و مضطرب شان را، دست های زمخت و دلواپس شان را.
اهمیت این موضوع و دیدن چند کارگر چشم انتطار کار در کنار میدانی بزرگ، آن هم «هنگام غروب» بود که مرا به نگاشتن این گزارش واداشت. و وقتی متوجه شدم آنها در آن زمان که تقریبا شب شده بود برای گذران زندگی هنوز، کنار میدان، امیدوار! منتظر بودند که شاید کاری کنتراتی گیرشان بیاید، مو به تنم راست شد! یکی پیرمردی تقریبا 60 ساله و نحیف که قامتش زیر فشار کارهای سنگین خم شده بود و سعی می کرد با سماجت، بدنش را راست نگه دارد. چند قدمی دورتر مردی میانسال و تنومند با کلاهی لبه دار که از بی حوصلگی جوری بر سر نهاده بود که به نظر مسخره می آمد. و دیگری جوانکی با موهای بور و ژولیده که وقتی با او همکلام شدم با بغضی فرو خورده گفت: بعد از فوت پدرش، ترک تحصیل کرده و رسما نان آور خانه شده و حالا مجبور است بیشتر کار کند تا 2خواهر کوچک و مادرش اوقات خوشی داشته باشند... به اینجا که رسید سکوت کرد و دیگر هیچ نگفت، فقط با قیافه درهم و نگاهی خیره که نشان از غمی بزرگ در وجودش بود پک های محکمی به سیگارش میزد. شاید می ترسید اگر ادامه دهد بغض فروخورده اش بترکد و من برای اینکه بیشتر اذیت نشود تنهایش گذاشتم.
هر چند با فعال شدن انجمن های صنفی، به مشکلات این قشر بیشتر پرداخته شد، اما نه تنها در استان های شمالی بلکه در کل کشور نتوانستیم حق و حقوق کارگر را آنچنان که شایسته است ادا کنیم.
اگر در ایجاد اشتغال مناسب و مداوم و ساماندهی آنها با مشکلات ریشه ای مواجه بودیم حداقل در ایجاد سرپناه و مکانی برای استقرار کارگران، برای حفظ جایگاه و شان آن ها می توانستیم بهتر و حرفه ای تر عمل کنیم. برای روشن تر شدن مطلب، این موضوع را در استان مازندران مورد بررسی قرار می دهیم:
ایجاد سرپناه واستقرار کارگران ساختمانی مازندران با پیگیری های انجمن صنفی کارگران ساختمانی کلید خورد.
چندی بعد بابایی کارنامی مدیرکل تعاون،کار و رفاه اجتماعی مازندران در گفتگویی با اعلام جدی بودن این طرح گفت: برای ساخت و ساز مکان استقرار کارگران، در همه شهرهای مازندران حمایت های لازم را از محل کمیته فنی اعتباری بخش تعاون انجام می دهیم.
وی افزود: فعلا برای نمونه در مرکز استان مازندران، 2 مکان مناسب در 2 نقطه از شهر ساری مشهود بر همکاری شهرداری (اگر به موقع 2 مکان مناسب در اختیار انجمن صنفی قرار دهد) تا 7 ماه دیگر (که یک سال از آن گذشته) راه اندازی می شود.
همچنین محمد دامادی عضو فراکسیون کارگری مجلس با حمایت از این طرح بیان داشت: پیشنهاد ما در صورت توافق شهرداری،این است که مکان مورد نظر حصار گردد و زمین ورزشی و امکانات دیگر در اختیار کارگران قرار گیرد تا از سرما و گرما در امان باشند.
صمد ربانی دبیر کانون کارگران ساختمانی مازندران نبود سرپناه مناسب و در خور شان و منزلت کارگران ساختمانی را از دغدغه های اصلی انجمن های صنفی عنوان کرد و گفت: در همین راستا اقدامات جدی برای اولین بار در استان با حمایت مدیرکل تعاون، کار و رفاه اجتماعی و دامادی نماینده مردم ساری آغازشد و مقرر گردید اقدامات دیگر از طرف شهرداری ساری انجام شود و به مرحله اجرا در آید که با گذشت زمانی طولانی هنوز اقدامی صورت نگرفته است.
وی با اشاره به اینکه انجمن های صنفی از هیچ ارگان و سازمانی حمایت مالی نمی شوند بیان داشت: هزینه های اداره این مجموعه تنها از جانب کارگران ساختمانی و هیات مدیره منتخب پرداخت می شود و مسئولین نباید از انجمن های صنفی انتظار سرمایه گذاری در این بخش را داشته باشند.
رئیس انجمن صنفی استادکاران و کارگران ساختمانی ساری با بیان اینکه ساماندهی کارگران ساختمانی و فصلی مستقر در معابر عمومی در استان ها و شهرهای دیگر توسط شهرداری ها انجام می شود گفت: چگونه ممکن است ارگان های مربوطه، امکان انجام این امر مهم را نداشته باشند.
ربانی با اعلام اینکه درخواست کتبی انجمن صنفی توسط شهردار به واحد تملکات شهرداری ساری ارجاع شد گفت: همچنان منتظراقدامات بعدی آن ها هستیم. وی در پایان سخنانش بیان داشت: آمادگی خود را جهت هرگونه همکاری با شهرداری و دیگر سازمان های زیربط اعلام می کنیم.
بررسی های انجام شده ما در شهرداری ساری حاکی از آن است که تاکنون اقدام خاصی در این باره انجام نشده و مکان های پیشنهادی مورد تایید شهرداری نیست و انتخاب مکان ها هنوز در دست بررسی است.
بر اساس شواهد موجود این اقدام هنوز در هاله ای از ابهام قرار دارد. البته ما امیدواریم، ایجاد سرپناه و استقرار کارگران ساختمانی که عملی ماندگار است، هرچه زودتر با حمایت و همکاری صمیمانه همه دستگاه های زیربط به انجام برسد.
"ای که دستت می رسد، کاری بکن
پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار"
منبع: تابناک