به گزارش تابناک، هنر کاشی کاری در سرزمین ایران کهن از قدمتی طولانی برخوردار است. ازنظر باستان شناسان، کاشی از لحاظ تاریخی پنجمین شیوه بنیادی در تزئینات ساختمان های سنتی به شمار می رود. این صنعت که در نتیجه مهارت، ذوق و سلیقه کاشی ساز با کاربرد و ترکیب رنگ های گوناگون و یا در کنار هم قرار دادن قطعات ریزی از سنگ های رنگین به اشکالی متفاوت و موزون از تزئینات حاصل شده است، دارای سیر تکوینی در معماری ایرانی است که موجب پایدار شدن گونه بندی های مختلفی از لحاظ تاریخی، فرمی و ساختاری شده است. تاریخچه تولید کاشی در ایران به هزاران سال قبل مربوط می شود و تقریباً با ساخت کاشی هم زمان بوده است. از کاشی و سفال برای بهداشت و پاکیزگی و البته زیبایی از زمان قدیم استفاده می کردند و در ایران نیز معمول بوده است. در عصر ساسانیان هنر و صنعت دوره هخامنشیان مانند سایر رشته های هنری ادامه پیدا کرد و ساخت کاشی های هم زمان هخامنشیان با همان شیوه و با لعاب ضخیم تر رایج گردید.
در دوره صفویه شاه عباس، اصفهان را پایتخت خود قرار داد و در تکمیل و توسعه آن کوشید؛ ضمن اینکه فن معماری در این دوره خیلی زیاد ترقی کرد و بناهای زیادی از قبیل: مساجد، مقبره‌ها، پلها و کاخها ساخته شدند که بعد از گذشت چندین قرن هنوز هم پابرجا هستند. در دوره صفویه شاه عباس، اصفهان را پایتخت خود قرار داد و در تکمیل و توسعه آن کوشید؛ در ضمن فن معماری در این دوره خیلی زیاد ترقی نمود و بناهای زیادی از جمله مساجد، مقبره‌ها، پلها و کاخها ساخته شدند که بعد از گذشت چندین قرن هنوز هم پابرجا هستند. البته چون شاه عباس می‌خواست اصفهان را سریع آباد کند؛ آن استحکاماتی که در دوره سلجوقی رعایت شده بود را نداشت ولی با وجود این، مهارت معماران ایرانی باعث شد تا امروز این بناها پا بر جا باقی بمانند.
از جمله هنرهایی که با استفاده از کاشی در استان اصفهان انجام می شود، کاشی معرق است که عبارت از بریدن و خردکردن کاشی و در کنار هم قرار دادن آنهاست.
از آنجا که نقش هایی که روی کاشی ها پیاده می شود بسیار پیچیده است، کاشی سازها نمی توانند آنها را به صورت ذهنی ترسیم کنند، از این رو صنعتگران طرح های مورد نظر را به طراحان سفارش می دهند و پس از اینکه طرح مورد نظر تهیه شد، صنعتگران آن را روی کاشی پیاده می کنند.