استفاده از قراضه در تولید فولاد به واسطه مشکلات ناشی از نبود سیستم‌های قیمت گذاری و نظارت و همچنین مزیت ذخایر بالقوه معدنی و انرژی ارزان حداقل تا یک دهه اینده فاقد توجیه اقتصادی است. توسعه فناوری به همراه تغییر سیاست‌های زیست محیطی کشورهای توسعه یافته زمینه کاهش مصرف فولاد را فراهم آورده است به طوریکه بسیاری از فولاد سازان جهان با قصد کاهش هزینه‌های تولید همچنین کم کردن اثرات مخرب محیط زیست رویکرد تولید خود را به سمت مصرف قراضه تغییر داده اند به طوریکه هم اکنون سهم قراضه در تولید فولاد به بیش از ۷۰ درصد رسیده است. در کشور ما نیز هر چند قراضه سهم نسبتا بالایی در تولید فولاد دارد، اما به دلیل آنچه نبود سیستم‌ها جمع آوری مکانیزه و تمایل واحد‌های کوره القایی برای در اختیار داشتن بازار غیررسمی این طلای فرسوده گفته می‌شود قیمت قراضه فاقد توجیه اقتصادی بوده و این در حالیست که بهره گیری از مزیت ذخایر بالای سنگ آهن و ذغالسنگ و همچنین انرژی ارزان نیز باعث شده تا در طرح‌های توسعه‌ای افق چشم انداز فولادنیز تمرکز بر روی واحد‌های کوره بلند و استفاده از آهن اسفنجی متمرکز شود به گونه ایکه کارشناسان این حوزه معتقدند در شرایط کنونی ضعف بنادر برای واردات قراضه و مسایل تحریمی نقل و انتقالات مالی جایی برای تغییر روش تولید فولاد نذاشته و حداقل تا یک دهه آینده مصرف قراضه در کشور تنها به تامین چند واحد فولاد سازی و استفاده از قراضه‌های داخلی محدود خواهد شد.
