۱۲۰ رودخانه مازندران این روزها حال و روز خوشی ندارند و به جای آنکه حریم رود محلی برای تفریح مسافران و شهروندان باشد به‌دلیل آلودگی ناشی از ورود پساب فاضلاب ها و زباله کسی را تاب ماندن و هم‌نشینی برای لحظاتی در جوار نعمات خدادادی نیست.
به گزارش خبرنگار ایرنا ، رودخانه‌های مازندران که از مهم‌ترین عناصر محیط زیستی این استان محسوب می‌شوند و نقشی اساسی در اقتصاد بومی این استان یعنی کشاورزی و دامداری دارند، سال‌هاست که مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند. اگر از خشکسالی به عنوان یکی از دلایل اقلیمی حال ناخوش رودخانه‌ها در مازندران صرف‌نظر کنیم، از یک سو بی‌توجهی شهروندان و مدیران واحدهای تولیدی و صنعتی به این عناصر مهم محیط زیست در حال آسیب زدن به آن‌هاست و از سوی دیگر اجرای طرح‌های عمرانی به بهانه توسعه، رودخانه‌های مازندران را از ماهیت اصلی زیست‌محیطی‌شان دور می‌کند.
اما همان‌طور که گفته شد، علاوه بر کاهش آبدهی به دلیل کم‌بارشی و شرایط اقلیمی، رودخانه‌های مازندران از عوامل انسانی هم بشدت تهدید می‌شوند. تجاوز به حریم و بستر رودخانه، برداشت بی‌رویه مخلوط و شن از رودهای استان، اجرای طرح‌های عمرانی با توجیه توسعه پایدار در حاشیه رودخانه‌ها و برخی اقدامت دیگر در حال از بین بردن ماهیت اصلی رودخانه‌های مازندران به عنوان یک زیستگاه مستقل هستند. به همین دلیل بسیاری از کارشناسان معتقدند که از این زیست‌بوم‌های مستقل در مازندران اکنون صرفا آبراهه‌ای نصفه و نیمه باقی مانده است.
روزانه ۵۸ هزار تن زباله در کشور تولید می‌شود که در این میان سهم استان های مسافر خیز مانند گیلان، مازندران و گلستان بسیار نگران کننده است، در این سه استان هر حالت عادی روزانه حدود ۶ هزار تُن پسماند تولید می‌شود که در ایام تعطیلات تابستانی و نوروزی گاهی تا سه برابر بیشتر می شود که این فاجعه ای برای محیط زیست شمال کشور است زیرا شیرابه های این حجم زیاله جنگل و طبیعت آن منطقه را نابود می کند و در نهایت وارد رودخانه با ورود به محصولات کشاورزی، زندگی و سلامت مردم را تحت تاثیر قرار می دهد.