این در حالی است که بنابر اعلام مرکز مدیریت بیماری های واگیر دار یکی از عوامل موثر بر بیماری های واگیر دار استان یزد، تردد کنترل نشده اتباع خارجی است، به طوری که هر 4 مورد کشف شده سرخک از ابتدای سال 94 تاکنون مربوط به اتباع خارجی بوده است.
همچنین آمارهای وزارت بهداشت نشان می دهد، تعداد مبتلایان یزدی که به کلینیک ایدز مراجعه می کنند از میانگین کشوری خیلی بالاتر است، به طوری که میانگین کشوری 59% و در یزد 86% است. بررسی های ازمایشگاهی و پایش بیماان در یزد 85% و میانگین کشوری 70% است.
با این حال تخمین زده می شود 970 نفر در یزد مبتلای به ایدز باشند و در یزد یک سوم موارد شناسایی شده‌اند که تعداد مشاوره های انجام شده درخصوص بیماری ایدز نیزدر استان یزد از میانگین کشوری بالاتر است.
در همین زمینه کارشناس ایدز دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد با تایید آمار 250 نفری بیماران ایدزی در استان یزد به خبرگزاری فارس اظهار داشته است: شاید آمار ایدزی‌های استان یزد از این تعداد اندکی بالاتر باشد اما تاکنون 250 بیمار مبتلا به ایدز در استان یزد شناسایی شده‌اند و برنامه‌های درمانی و مراقبتی برای آنها در حال انجام است.
مرجان پدر زاده یکی از راه‌های انتقال ایدز را انتقال از مادر به جنین دانست و افزود: خوشبختانه در استان یزد و در میان افراد شناسایی شده، چنین موردی وجود ندارد اما در سال‌های پیش، 13 زن باردار مبتلا به ایدز که البته اغلب آنها آلوده به ویروس بودند و هنوز وارد فاز بیماری نشده بودند، شناسایی شدند و با اقدامات انجام شده پزشکی، از انتقال ویروس به جنین آنها جلوگیری شد.
وی با بیان اینکه برخی از بیماران مبتلا به ایدز در استان یزد، بی‌آنکه معتاد باشند یا روابط پرخطر جنسی و ... داشته باشند، به این بیماری مبتلا شده‌اند، افزود: آمار کودکانی که به واسطه ایدزی بودن مادر از دوران جنینی مبتلا به این بیماری شده‌اند همچنین افرادی که از طریق همسران خود به این ویروس مبتلا شده‌اند، کم نیست.
از سوی دیگر محمد حسن طالبیان، معاون میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری خبر داد که قبل از برگزاری اجلاس ایران باید در جلسه‌ای که 10 آذرماه در پاریس برگزار می‌شود از این پرونده‌ی خود دفاع کند، چون پیچیدگی‌هایی دارد.
وی گفت: از آنجایی که پرونده میراث جهانی قنات در موضوعاتی چون مدیریت و دانش سنتی، عرصه و حریم، مالکیت، نگهداری و بهره‌برداری از قنات‌ها و همچنین مباحث حقوقی و ارتباط میان دستگاه‌های مختلف از پیچیدگی و اهمیت بسیاری برخوردار است، به همین دلیل برای نخستین‌بار از ایران درخواست شده تا در پنل میراث جهانی ایکوموس حاضر شده و به پرسش‌های مختلف کارشناسان مربوط جواب می‌دهد.
او درباره‌ی فرآیند بررسی پرونده‌ها توسط ایکوموس توضیح داد: پس از ارسال پرونده به کمیته میراث جهانی یونسکو، یک نسخه از آن با فایل الکترونیکی به انضمام نقشه‌ها، برای ارزیابی به ایکوموس ارسال می‌شود، همچنین ایکوموس با اعلام فراخوان از همه‌ی کارشناسان خبره و علمی این رشته در سراسر جهان درخواست بررسی و اظهارنظر مستقل دارد و همزمان با این اقدام ارزیابی میدانی پرونده نیز توسط ایکوموس انجام می‌شود. همچنین پس از دریافت نظرات کارشناسان، پرسش‌هایی از کشور مربوطه انجام می‌شود و دوباره در کمیته‌های علمی ایکوموس مطرح و در پنل میراث جهانی ایکوموس، با حضور کارشناسان چند رشته‌ای مورد بررسی و نظرخواهی قرار می‌گیرد.
به گفته‌ی طالبیان، نتایج نهایی این پنل در پایان سال به کمیته میراث جهانی ارسال می‌شود که البته نتیجه پنل میراث جهانی ایکوموس به هیچ وجه تایید یا رد پرونده‌ی زنجیره‌ای قنات ایرانی را به دنبال ندارد و قضاوت نهایی به عهده کمیته میراث جهانی یونسکو است که در تیرماه سال آینده برگزار می‌شود.
به گزارش ایسنا، قنات «مون» اردستان، قنات «وزوان»، قنات «مزدآباد» در استان اصفهان، قنات «گوهر ریز جوپار» کرمان و قنوات بم: (قنات اکبرآباد و قاسم آباد) از استان کرمان، قنات «ابراهیم‌آباد» اراک از استان مرکزی، قنات «بلده» از توابع فردوس در خراسان جنوبی، قنات «حسن‌آباد» جنوب غربی شهر مهریز، قنات «زارچ» فهرج یزد و قنات «قصبه» گناباد خراسان رضوی 11 قناتی هستند که پرونده حریم آنها برای ثبت جهانی تصویب و ابلاغ شده است.
البته نباید این نکته را از نظر دور داشت که بهره‌برداری از قنات به اعتقاد پژوهشگران ابتدا در ایران شکل گرفته و در دوره‌ی هخامنشی ایرانیان این فن را به کشورهای عمان، یمن و شاخ آفریقا گسترش دادند سپس مسلمانان آن را به اسپانیا بردند. مهم‌ترین و قدیمی‌ترین کاریزها در ایران، افغانستان و تاجیکستان وجود دارد. گفته می‌شود 34 کشور جهان از فن‌آوری قنات هم اکنون بهره می‌برند اما 40هزار قنات فعال در ایران گواه بر این است که همچنان تعداد قنات‌های ایران چند برابر بیش‌تر از مجموع قنات‌ها در سایر کشورهای جهان است.
تا سال ۹۰ عرصه ۸۵ قنات در مجموع 15 استان کشور تصویب شده است. نخستین قنات‌های ثبت ملی شده شامل قنات «مرتاض علی» شیراز در سال ۵۴ و قنات «کت خاش» دشتستان بوشهر در سال ۸۲ و قنات «کهنه امیرآباد» چهارمحال و بختیاری مربوط به سال ۸۴ است.